zaterdag 8 maart 2008
Rijdt de auto links en zit het stuur rechts?
In Engeland wel ja, daar zit het stuur rechts en rijdt de auto links. Maar volgens PvdA columnist Marcel Duyvenstijn geldt dit ook voor de partijleiding van de PvdA (het stuur) in relatie tot het kader in locale raden en besturen. En deze hele discussie vloeit voort uit een interview met Wouter Bos in de Volkskrant vorige week zaterdag.
Is het inderdaad zo dat al die lokale PvdA-ers linkser zijn dan de partijleiding? Waar het in dit debat over gaat is integratie. 'Haagse' politici hebben vooral met integratie te maken als 'dossier'. De naam zegt het al: een onderwerp om over te lezen, te schrijven en te praten. Voor lokale politici is integratie echter iets heel anders: wij worden dagelijks geconfronteerd met integratie in de praktijk. Er brak bijna een nationale rel uit toen Rita Verdonk destijds als minister voor integratie bij een werkbezoek geel handje kreeg van een imam. Dit soort dingen maak je als locale politicus echter dagelijks mee en je zoekt - zoals Ahmed Marcouch dat ook verwoordt - steeds naar praktische oplossingen. Ik denk dat dat je als PvdA-er niet linkser maakt. Het is gewoon zo dat in de dagelijkse werkelijkheid zwart niet altijd gitzwart is en wit niet altijd spierwit. In gesprekken met individuele bewoners en voorlieden uit allerlei bevolkingsgroepen gaat het niet aan te generaliseren of te polariseren, maar behandel ik ieder mens als individu met de waardigheid en respect die hij of zij verdient. Als ik geen hand krijg van iemand, dan is vind ik dat vanuit mijn eigen referentiekader niet erg vriendelijk en zal ik dat ook zeggen. Maar laten we alsjeblieft niet in Den Haag wettelijk gaan voorschrijven dat we elkaar handen geven (ideetje PvdA-kamerlid Samira Bouchibi), waar het bij inegratie om gaat is dat wij in dit land met z'n allen een gedeelde 'basisset' van normen en kernwaarden hanteren. Die waarden zijn niet statisch maar ontwikkelen zich in de tijd. Relatieve nieuwkomers in onze maatschappij zullen zich uiteindelijk gaan identificeren met kernwaarden, en tegelijkertijd zullen die kernwaarden veranderen, mede onder invloed van dezelfde nieuwkomers.
Lodewijk Asher schetst het praktische dilemma als: ga je voor maximale participatie of de norm? Die keuze maak je voortdurend, waarbij ik ga voor maximale participatie binnen mijn eigen norm. Dat betekent onze mensen in Kralingen-Crooswijk iedereen de hand schudden die daar prijs op stelt. Dat maakt mij niet linkser of rechtser dan collegabestuuders uit Amsterdam of Wouter Bos.
Is het inderdaad zo dat al die lokale PvdA-ers linkser zijn dan de partijleiding? Waar het in dit debat over gaat is integratie. 'Haagse' politici hebben vooral met integratie te maken als 'dossier'. De naam zegt het al: een onderwerp om over te lezen, te schrijven en te praten. Voor lokale politici is integratie echter iets heel anders: wij worden dagelijks geconfronteerd met integratie in de praktijk. Er brak bijna een nationale rel uit toen Rita Verdonk destijds als minister voor integratie bij een werkbezoek geel handje kreeg van een imam. Dit soort dingen maak je als locale politicus echter dagelijks mee en je zoekt - zoals Ahmed Marcouch dat ook verwoordt - steeds naar praktische oplossingen. Ik denk dat dat je als PvdA-er niet linkser maakt. Het is gewoon zo dat in de dagelijkse werkelijkheid zwart niet altijd gitzwart is en wit niet altijd spierwit. In gesprekken met individuele bewoners en voorlieden uit allerlei bevolkingsgroepen gaat het niet aan te generaliseren of te polariseren, maar behandel ik ieder mens als individu met de waardigheid en respect die hij of zij verdient. Als ik geen hand krijg van iemand, dan is vind ik dat vanuit mijn eigen referentiekader niet erg vriendelijk en zal ik dat ook zeggen. Maar laten we alsjeblieft niet in Den Haag wettelijk gaan voorschrijven dat we elkaar handen geven (ideetje PvdA-kamerlid Samira Bouchibi), waar het bij inegratie om gaat is dat wij in dit land met z'n allen een gedeelde 'basisset' van normen en kernwaarden hanteren. Die waarden zijn niet statisch maar ontwikkelen zich in de tijd. Relatieve nieuwkomers in onze maatschappij zullen zich uiteindelijk gaan identificeren met kernwaarden, en tegelijkertijd zullen die kernwaarden veranderen, mede onder invloed van dezelfde nieuwkomers.
Lodewijk Asher schetst het praktische dilemma als: ga je voor maximale participatie of de norm? Die keuze maak je voortdurend, waarbij ik ga voor maximale participatie binnen mijn eigen norm. Dat betekent onze mensen in Kralingen-Crooswijk iedereen de hand schudden die daar prijs op stelt. Dat maakt mij niet linkser of rechtser dan collegabestuuders uit Amsterdam of Wouter Bos.
Aanmelden bij Posts [Atom]
